The Wool Street Journal: dagbladhandel annex wolwinkel
“Het thema wol trekken we door naar ons perssegment”
En Peter en ik vullen elkaar perfect aan”
Over de vloer van dagbladhandel The Wool Street Journal uit Zoersel komt voortdurend volk. Opvallend is dat een deel van de klanten die binnenkomen doelbewust doorloopt tot naar het einde van de winkel. Daar heeft uitbaatster Laila Van Herck een wolhalla voor breiliefhebbers ingericht. Kasten tot aan het plafond gevuld met garen in oneindig veel kleuren vullen de ruimte achterin haar winkel. “We combineren de dagbladhandel nu al zo’n tien jaar met de wolwinkel”, vertelt ze, “en die combinatie, hoe verrassend ook, werkt bijzonder goed.” Samen met haar man Peter Slegers runt ze de zaak al 20 jaar.
‘t Ploegske
De zoveelste uitbaters
Op 1 maart 2000 nam Laila Van Herck haar plek in achter de toonbank van dagbladhandel ‘t Ploegske in Zoersel. Van de ene dag op de andere werd ze, zonder enige ervaring, in het vak gegooid. “De vorige uitbaters wouden zo snel mogelijk weg uit de winkel”, vertelt ze. “Zij stonden net op het punt te scheiden en hadden daar bovenop de lotto gewonnen, dus zij hadden hun ogen op compleet nieuwe doelen gericht. Ik botste op de overname in de Koopjeskrant en aangezien ik al enige tijd ontevreden was over de slechte verbinding naar mijn toenmalig werk, was ik wel geïnteresseerd. Amper een week later stond ik fulltime en alleen in de winkel, om maar een beeld te geven van hoe rap de overname is verlopen.” Op dat moment was Laila reeds de vierde uitbaatster op amper zeven jaar tijd. “Ik weet nog goed hoe we pralines hebben uitgedeeld aan de klanten om onszelf voor te stellen als de nieuwe uitbaters en hoe vaak klanten toen opgemerkt hebben dat we al de zoveelste waren”, lacht Laila. “Gelukkig zijn we ook de laatste nieuwe uitbaters gebleken.”
Alleen maar positiviteit
Dat de vorige uitbaters amper nog tijd en energie hadden geïnvesteerd in de winkel, had zijn sporen nagelaten. “Toen ik hier begon, draaide ‘t Ploegske helemaal niet meer goed. De vorige eigenaars hadden de winkel vaak gesloten waardoor klanten niet geneigd waren nog te komen. Toen hebben wij echt gevoeld hoe makkelijk het is om een winkel naar beneden te halen, maar weer naar omhoog trekken daarentegen is een compleet ander verhaal. Toch is het ons gelukt en zijn we trots dat we de winkel dit jaar al twintig jaar uitbaten.” Dat succes is grotendeels te danken aan de positieve attitude van Laila en Peter. “Wij zitten niet bij de pakken neer”, vervoegt Peter zijn vrouw. “Komen er struikelblokken op ons pad, dan gaan wij niet aan het klagen maar zoeken we naar een oplossing. Is er geen oplossing voorhanden, dan kijken we uit naar iets anders. Zo hebben we hier driemaal met heel grote wegenwerken gezeten. Gelukkig hebben we trouwe klanten die ondanks de werken toch nog tot hier bleven komen. En de rest van de klanten trokken we aan met allerlei acties. Uiteindelijk hebben we amper last gehad van die wegenwerken.”
Bewust geen personeel
Laila heeft de winkel 13 jaar lang alleen uitgebaat voor haar man Peter erbij is gekomen. “Wij twee in de winkel, dat werkt goed. Peter staat voornamelijk in de krantenwinkel vooraan, zo heb ik alle tijd om mijn klanten te bedienen in het gedeelte waar we de wol verkopen.” Laila en Peter kiezen er ook bewust voor geen personeel aan te werven, ondanks de lange uren die ze kloppen. “Het grote nadeel aan personeel is de kost”, vertelt Laila, “en aangezien het met ons tweetjes perfect lukt, is dat een kost die we niet moeten maken. Maar ook het vertrouwen moet er zijn. The Wool Street Journal is zo goed als mijn kind, dus ik zou niet zomaar wie in de winkel laten staan. We hebben met de uitbaters voor ons gezien hoe snel een winkel kapotgemaakt kan worden door slechte service of onvriendelijkheid, dus personeel is een risico dat we liever niet nemen.”
Dagbladhandel en breiwinkel
Uitbreiding aanbod
Zo’n tien jaar geleden besloot Laila uit te kijken naar een supplementaire business die ze makkelijk kon toevoegen aan haar assortiment. “De sector is moeilijk”, vertelt Peter, “en we wouden zeker niet doodbloeden. We hebben uitgekeken naar bloemen of speelgoed en schoolmateriaal, maar hier vlakbij is er al een Fun gevestigd. En ook aan broodjes of andere voeding wouden we niet beginnen. We zijn zelfs anderhalf jaar een afhaalpunt geweest, op vraag van onze klanten, maar dat creëerde voor ons te veel rommel in de winkel en te veel frustraties bij onze klanten. Uiteindelijk viel ons ter ore dat de breiwinkel in het dorp ermee ophield. En hoewel Laila oorspronkelijk die breiwinkel wou overnemen en ik verder zou gaan met de dagbladhandel, zijn die plannen niet doorgegaan. Maar vanuit die optiek hebben we besloten wol toe te voegen aan ons assortiment.”
Geboeid door breien
De keuze voor wol is niet verrassend. Laila is al van jongs af aan geboeid door breien. “Ik ben er al mee bezig sinds mijn studententijd en brei tot op vandaag zelf nog geregeld. Ik ken er dus wel wat van en dat is handig, want mensen komen voor meer dan alleen de patronen, benodigdheden en garen. Ze komen hier ook voor advies en hulp en dan is het fijn dat ik hen verder kan helpen.” En net dat is wat The Wool Street Journal onderscheidt van andere dagbladhandels met een klein assortiment wol en -benodigdheden. Met het uitgebreide aanbod en de service, mag The Wool Street Journal zich een volwaardige wolwinkel noemen. “Maar het is ook de passie van Laila die allesbepalend is voor het succes van de wolwinkel”, voegt Peter eraan toe. “Ze is heel gepassioneerd en geduldig en dat voelen de klanten. Net daarom komen ze graag terug.” Laila countert dat hetzelfde geldt voor de dagbladhandel. “Mensen komen niet tot hier omdat de Humo hier beter is dan in een andere dagbladhandel, ze komen voor de service en de fijne babbel.”
The Wool Street Journal
Klein begonnen
Zo begon Laila tien jaar geleden met een klein schapje garen en breibenodigdheden. Uiteindelijk werd één schap er twee en werden twee schappen er drie. “En plots was de helft van ‘t Ploegske wol”, lacht Laila. “Dat hebben we lange tijd zo gehouden, maar het werd voor ons gevoel te druk in die kleine ruimte. Daarom hebben we in 2018 besloten de winkel uit te breiden en te vernieuwen. Dat hebben we gedaan zonder ook maar één dag te sluiten, ondanks de grote werken die in het verschiet lagen. We hebben muren uitgebroken en weer gemetst, nieuwe elektriciteit gelegd, de verlichting volledig aangepast, nieuwe kasten gezet …” Het grootste deel van de werken werden op amper twaalf dagen tijd afgerond. “Dat hebben we gedaan tijdens ons jaarlijks verlof”, gaat Peter verder. “We sluiten elk jaar vanaf Hemelvaartsdag tot Pinkstermaandag. In die tijd hebben we de hele voorkant van de winkel aangepakt en vernieuwd zodat we op dinsdag weer gewoon open konden gaan.”
Meer overzicht en rust
“De renovatie van de rest van de winkel stond vanaf dat moment op een lager pitje. Daar hebben we samengeteld misschien anderhalf jaar over gedaan. We hebben alles heel bewust stap voor stap gedaan, we hadden nu eenmaal geen haast aangezien de voorkant van de winkel helemaal klaar was en we daarin perfect verder konden draaien.” Naar inrichting toe kozen Laila en Peter voor witte kleuren met zwarte en houten accenten. Met de uitbreiding konden ze de oppervlakte van hun winkel meer dan verdubbelen en konden ze meer rust en overzicht scheppen. “Dat was voor ons heel belangrijk”, vertelt Laila. “We wouden rust voor ons en rust voor onze klanten. Nu staat alles mooi gegroepeerd, hebben we een mooie lange muur met alle kranten en tijdschriften en verkopen we de wol en breibenodigdheden in een aparte hoek op het einde van de winkel. Daar heb ik de ruimte om mijn klanten alle mogelijkheden van breien te laten zien en hen op weg te helpen bij hun eigen projecten.”
Geen etalage meer
Met de verbouwingen verdween één belangrijk element waar Laila op berustte zodat mensen hun weg zouden vinden naar haar wolwinkel – de etalage. “We hebben over allerlei manieren nagedacht om klanten tot in de wolwinkel te krijgen aangezien men van de gevel op geen enkele manier kon afleiden dat we ook dat aanbieden in onze dagbladhandel. Toen zijn we gaan nadenken over een nieuwe naam en hebben we ‘t Ploegske omgedoopt tot The Wool Street Journal. Als kers op de taart lieten we een logo ontwerpen door iemand die hier in het dorp woont en vroeger nog geanimeerd heeft voor het programma Iedereen Beroemd. Ik heb ooit nog truien gebreid voor dat programma, vandaar dat wij elkaar kennen. We zijn heel tevreden over de naam en het logo, beiden vatten heel mooi samen waar wij als onderneming voor staan. Zij vormen nu de nieuwe etalage voor onze winkel.”
Exclusief aanbod
Een brei- en krantenwinkel lijkt op het eerste zicht niet de meest logische combinatie, maar toch weten Laila en Peter de link tussen de twee mooi te leggen. “Ik trek het thema wol dan ook door tot in mijn persaanbod. We hebben meer breitijdschriften en -boeken in ons assortiment dan de gemiddelde dagbladhandel en we werken zelfs samen met merken die exclusief bij ons verkocht worden binnen een straal van 15 km. Net die tijdschriften zijn heel geliefd bij mijn klanten, daar komen Italiaanse ontwerpers in aan bod en daarin vinden klanten enkel maar kwaliteitspatronen. Dat waarderen ze hier heel sterk. Bovendien vullen beide segmenten elkaar perfect aan. In de winter is het heel druk in de wolwinkel, dan moeten klanten zelfs nummertjes trekken en helpt Peter bij het afrekenen. In de zomer daarentegen is het rustig, dan is de dagbladhandel voor ons het perfecte vangnet.”
Uitgebreide webshop
Alles aan wolbenodigdheden die Laila in de winkel aanbiedt, zijn ook online op haar webshop terug te vinden. Die beheert en houdt ze zelf up-to-date. Maar ook op Facebook kunnen haar klanten terecht voor advies en inspiratie. “We hebben twee aparte facebookpagina’s, een voor de dagbladhandel en een voor de wolwinkel. Die eerste draait niet zo goed, daar posten wij tenslotte niet zo heel veel op. Je kan maar zoveel dingen communiceren over dat deel van de zaak en over sigaren en sigaretten mogen we al niet posten. Als we al iets communiceren, zijn het meestal acties of nieuwe producten die we in de winkel hebben liggen. De facebookpagina voor de wolwinkel daarentegen draait wel heel goed. Wanneer ik daarop nieuwe breiboeken of patronen post, krijg ik meteen feedback van mijn klanten. Op Instagram toon ik dan afgewerkte stukken zodat ze een idee krijgen van de mogelijkheden. Op die manier creëren we wel een beetje een community, want ook mijn klanten gaan met elkaar in gesprek.”
